RECENTE BERICHTEN

HELENA in POMPEÏ / johan teirlinck

Fragment 3:

Vogel-weten

toen hij haar zag
voor het eerst
in zwart gehuld
langbenig
was hij verloren
en wist niet eens
waarom

toen later bleek
dat jeugd
een bliksem in ons bloed is
en wij blind hormonen volgen
was het al te laat

voor haar en hem
en doolden zij getweeën
in de mallemolen van hun leven
op zoek naar zichzelf
en hoe het ooit begon
of zover kon komen
en bovenal de vraag
wie zij dan eigenlijk waren

van die tijd
het moet gezegd
herinnerde hij zich slechts
dat hij -en zij-
toen niet wist
dat dit de vraag was
en haast alles duister was

de zin van leven
de waarde van het samen zijn
de richting en het doel
allen hingen over de afgrond
te wapperen

toeval en een soort mirakel
leek het wel
dat alles net niet ten onder ging
en velen
uit zijn buurt
verloren het gevecht
en gingen kopje onder

maar zij en hij
wij dus
hielden stand
op een of andere manier
bleef iets overeind
trokken onweerswolken over
temperde de storm

en hoewel geen boom
nog overeind stond
bood het troosteloze landschap
perspectieven
trokken wij
dezelfde kar vooruit
en hoewel wij elkaar niet naderden
toch bleven wij
nadrukkelijk nabij

het was geen ochtend
denk ik
toen het gebeurde
het was een nacht
een duister zinderen
door vogels aangekondigd
en ik
en zij
in bed nog
hun oproep hoorden
tegen beter weten in
zo dacht ik eerst
maar naar ik onlangs heb vernomen
zou het eerder vogel-weten zijn

de kracht van steeds weer
beginnen
de wil om hetzelfde verhaal
een zoveelste keer
neer te schrijven
een stip te zijn
op een zeer lange lijn
van mensen en dingen
en tenslotte in alles
een beetje zelf te zijn

de vreemde sensatie
erbij te zijn
onderdeel te zijn
te delen
in iets groot
iets breed
en diep

en niet te vatten
niet te weten
wat er gaande is

één vogel was het
die het meldde
en dan nog één
totdat het huis in lichterlaaie stond
en alle vogels samen
hadden besloten
ons te bestoken
en wij verbijsterd in ons ochtendbed
elkaar bekeken
en slikten
omdat we hetzelfde hoorden
hetzelfde lied
van eeuwig en altijd
van overal en eindeloos
zijn

toen was het
dat ik in haar ogen keek
en zij het zag
dat wat anders van elkaar was afgegleden
nu doorheen het vel
tot in het merg
kon dringen
'jij' zeiden we
tegelijk
en tot elkaar
omdat we het niet geloven konden

en buiten een orkest
oorverdovend
luid
te spelen stond
en wij
als voor het eerst
elkaar daar vonden
haast beschaamd
om al wat inmiddels
gebeurde
was gebeurd

maar tegelijk
nieuw
en voor het eerst
daar
aanwezig
met elkaar
en weinig woorden
om te zeggen
wat precies in ons
veranderde

tenslotte naar het raam gelopen
kijkend
naar de zangers
naar de vogels
naar de tuin en wereld
verderop
de straten en de bomen
hoe ook zij
veranderd waren

met één hand
voor de mond
bekeek ik
voor het eerst
de wereld

en schrok

het was jouw hand
die trok
en ik je volgde
alsof je dringend
iets moest tonen
en wij tezamen
even later
bij de kinderkamers stonden

en wat wij beiden vreesden
was gebeurd
de laatste keer
dat wij hen zagen
werden zij geboren
en trok de wereld
zijn valdeur dicht

nu lagen daar
te slapen
geen kinderen
maar mensen
die stiekem
en onzichtbaar waren groot gegroeid
terwijl de sneeuwstorm woedde
en niemand iets kon zien

ongelovig
keek ik
je aan

in jouw ogen
zag ik
mijn ogen



gemaakt uit deze nacht
de vogels en hun kracht
te weten dat een nieuwe wereld wacht
buldert maar buldert zacht

de jeugd verloor haar macht
en alle praal en pracht
die ons vroeger had versmacht
terwijl deze morgen lacht

niet meer bevreesd voor pijn of klacht
dit is waar we lang hebben naar gesmacht

getracht
gewacht